Rustig Zonnen

"Is er soms wat"vroeg hij met zijn blik nog op het water. Hij luisterde naar het water en keek toen naar haar. De zon stond hoog aan de hemel maar hij werd niet bruin allesinds nu niet. Omdat hij zijn kleren enzo nog aan had. Maar wou hij wel bruin worden ?

Zélie keek hem aan en zou het toch maar doen. "Wat is er met je armen?" vroeg ze stil. Ze keek hem aan en hoopte dat hij niet boos werd. Ze kon er niet tegen als een jongen boos word en sloeg. Ze wachtte af

"Wel, ik ben op jonge leeftijd buiten gegooit en toen vond ik Black. Ik ben bij mijn oom ingetrokken met hem maar die dronk. Ik had veel problemen op school en buiten huis. En daardoor doe ik nu aan zelfverminking"zei hij kalm. Hij was niet boos op haar zeker niet. Een vraag als die zou hij meteen beantwoorden. Hij keek haar aan en verwachte een waarom doe je dat.

Zélie luisterde naar het verhaal. "Wat erg" zei ze stil. "Maar je moet jezelf toch niet snijden joh" zei ze snel. Ze pakte zijn arm en keek naar de wonden. Ze zuchtte even en keek hem dan rustig aan

Hij keek haar aan maar liet haar wel doen. Hij keek even naar zijn arm. Er stonden veel krassen op. "Dit is het enige in mijn leven dat me een goed gevoel geeft het snijden"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en vroeg zich wel af waarom ze het zichzelf zo aantrok. Zou ze....nee dat kan niet dacht hij.

Zélie keek ernaar. "Leer dan toch stoppen" zei ze. ze keek hem aan en meende het wel. Het was slecht om je zo te snijden en te verwonden. Ze liet zijn arm los en keek nog even naar de krassen die erop stonden