rustig zitten...

Het strand lag er verlaten bij vandaag, af en toe zag je een jongen met zijn hond rennen of zag je een paar mensen op het strand liggen. Nita zat op haar strandhanddoek en keek naar een jongen met zijn hond. Ze glimlachte even toen ze zag hoe de jongen over zijn hond viel en lachend in het zand viel. Ze keek naar de zee en droomde wat. Na een tijdje werd ze wakker uit haar dagdroom en keek ze naar het witte zand om haar heen. Het was een mooi gezicht.

Elise kwam aanlopen. Ze zag Nita zitten en zag haar dromen. Langzaam sjokte ze erop af. 'Hay.' Zei ze droog. 'Mijn naam is Elise. De jouwe?' Vroeg ze glimlachend. Ze ging naast Nita zitten en keek naar de ondergaande zon. In de verte zag ze een late surfer. Ze zuchtte en keek naar haar jurk. Die was nu haast helemaal vies dankzij het zand. Ze keek naar Nita. Die was vast helemaal gelukkig. Zij had haar ouders verlaten omdat ze niet een rijkelui dochter wou zijn. Nu woonde ze alleen met het geld dat ze opgestuurd kreeg van haar moeder en vader. Ze zuchtte. Wat was ze blij dat ze niet meer dat nette meisje hoefde te zijn. Nu was ze nog steeds ergens dat 'nette meisje' maar al veel minder. Ze keek naar Nita en wachtte af wat ze zou zeggen. Langzaam trok ze haar knieen naar zich toe. Ze speelde met haar tenen wat in het zand.

Nita keek op toen ze Elise hoorde. "Hoi." zei ze en toverde een glimlach tevoorschijn. "Mijn naam is Nita, aangenaam." zei Nita met haar blik op Elise gericht. Toen Elise ging zitten liet Nita langzaam haar blik weer afdwalen naar de zee. Het geruis van de golven deed haar nadenken, en dat was precies wat Nita nodig had. Ze had weer haar dromerige glimlach gekregen terwijl ze naar de golvende zee staarde. Nita zuchte even. Wat was de zee toch zo rustigevend... Misschien werkte het alleen maar bij haar, maar Elise was er ook stil van. Langzaam richtte Nita haar blik weer op Elise. Het leek wel alsof ze altijd zo stil was. Haar blik bleef niet lang meer op Elise gericht, want langzaam dwaalde deze weer af naar de zee. Nita keek even naar het zachte zand naast haar. Ze schepte wat zand met haar hand en hield het voor zich. Langzaam werd het zand meegenomen door de wind en Nita keek hoe het zand een andere plek vond. Een zacht briesje waaide door haar haren. "Waar kom je vandaan?" vroeg Nita. Haar blik nog steeds op het zand gericht.

Elise keek opzij naar Nita. Telkens dwaalde haar blik af naar de zee. Ze glimlachte. Zelf keek ze ook naar de zee. Zo kalm als ze nu was. Ze glimlachte. Ze was hier nog maar pas. Haar ouders hadden haar hier naar toe gestuurd. Ze zuchtte. Haar ouders..ze hadze verlaten om niet het rijkelui dochtertje te moeten zijn. Plots stak er een stevige wind op. Haar blonde lang haren flapperde naast haar gezicht. Ze grinnikte even en hield ze uit haar gezicht. Toen Nitra een vraag stelde schrok ze op. 'Eh..waarik vanddan kom? Zullen we maar zeggen dat ik van ergens ver weg kom?' Zeize glimlachend. Ze praatte er niet graag over. Langzaam liet ze haar blik weer naar de zee glijden. Nita was zo te zien erg stil. Of was het gewoon omdat de zee zo betoverend was?

Nita keek Elise met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze deed wel erg geheimzinnig, maarja... misschien had ze ook een rotjeugd gehad of wilde ze er gewoon niet over praten. Na een tijdje glimlachte Nita "Ik kom ook ergens vandaan." zei ze rustig terwijl ze met haar hand over het zand ging. Een zachte bries waaide door haar haren en liet Nita weer naar de zee kijken. Daarna streek ze een haarlok uit haar gezicht.