rustig in het bos.....

Dawn kwam het bos inlopen en ze keek rustig rond.
ze glimlachte en luisterde naar de natuur.
ze hoorde de vogeltjes fluiten en een beekje stromen.
ze zuchte diep en keek rond en zag niemand.
ze liep naar een boom en klom er behendig in.
ze ging op een stevige tak zitten en zwierde wat met der benen.
ze keek naar beneden en toen naar de lucht.
ze zag een paar vogels rond vliegen en grinnikte even.
ze hoorde iets achter haar en er vloog opeens een vogel over der heen.
ze schrok erg en viel naar voren en kon zich nog net vast grijpen aan een tak.....

Micheal kwam aanlopen met Black die meteen naar Dawn liep. Micheal volgde hem en zette zijn handen op haar schouders en trok haar op. Hij keek haar aan en glimlachte even. "Gevallen neem ik aan"zei hij kalm tegen haar. Black keek hun aan en ging liggen.

Dawn stond op en veegde wat zand van der af.
ze keek op en zag dat het Micheal was en glimlachte.
"ooo ja ik schrok van een vogel en viel uit de boom" zei ze droog.
ze keek even naar boven naar de lucht.
toen zag ze Black en glimlachte en gaf hem een aai....

"In het vervolg uitkijken voor die dieren ze kunnen je onverwachts laten vallen"zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij keek haar aan en had haar nog steeds vast. Hij werd helemaal rood en liet haar hand los. Wat was er toch met hem als hij bij haar was? Hij keek haar aan en glimlachte wat.

Dawn keek naar hem en grinnikte.
"ja ik pas wel op volgende keer" ze keek omhoog.
ze keek naar de tak waar ze op zat.
ze merkte toen pas dat hij haar nog vast zat.
ze keek naar hem en zag dat ie rood werd.
"is er iets???" ze keek hem vragend aan.
ze geeuwde even en zag nog wat zand zitten.
ze veegde het eraf en glimlachte.....

"Nee niets"zei hij tegen haar. Hij keek naar haar en glimlachte even. Hij hoorde Black grommen naar iets. Hij draaide zich even om en zag een man met geweer staan. Het geweer stond op Black gericht. "Wil je dat wel is laten"zei hij kwaad en ging voor Black staan. "Hij moet maar niet de hele verdomde tijd blaffen"zei de man. Black blaft uitdagend naar hem. De man richte zijn geweer en 'knal'. Maar het was Micheal die nog op tijd voor Black was gaan staan. Hij was getroffen in zijn schouder die nu bloede. Hij viel hard neer en zijn ogen vielen toe. De man liep weg en de bewusteloze Micheal lag daar gewoon.

Dawn keek naar Micheal en glimlachte.
"oke dan" ze keek even rond en zag de man ook.
ze slikte en zag het geweer en keek naar Black.
ze keek bang naar de man en hoorde Black blaffen.
ze schrok van de knal die ze opeens hoorde.
ze zag Micheal neer vallen en schrok nou helemaal.
"o nee!!!" ze bukte snel en keek naar Micheal.
"Micheal Micheal!!!" riep ze en ze keek naar Black.
ze aaide hem even en schudde Micheal rustig aan z'n schouders.....

De kogel had zijn schouder helemaal doorboord. Hij werd niet meteen wakker na zo'n knal. Zijn lichaam bewoog gewoon mee als ze eraan trok. Maar wakker werden deed hij niet. Black keek naa Micheal en liet zijn kop hangen. Black keek naar de grond met te weten dat dit zijn fout geweest was. De man was al lang weg gelopen.

Dawn keek naar Black en keek om.
ze zag de man gelukkig niet meer en ze zuchte diep.
ze kon er niet tegen als er iemand bewusteloos was.
ze scheurde een stuk van der shirt af.
ze bindde het om zijn schouder en hoopte dat het stopte met bloeden.
ze had geen mobieltje meer dus ze kon niemand halen.
ze schudde hem nog een keer aan z'n schouders.
ze keek naar Black en toen weer naar Micheal.
"word alsjeblieft wakker" ze keek rond en schudde nog voorzichtig verder.....

Micheal opende zwak zijn ogen en keek haar aan. Het stuk t-shirt dat rond zijn schouder zat was al helemaal rood van het bloed veel . De pijn stak erg hard maar dat boeide niet zolang Black maar in leven was. Hij keek even naar Black maar al snel keek hij weer naar haar en zuchte even.

Dawn was blij dat ie z'n ogen open had.
"je bent er weer gelukkig" ze glimlachte.
ze keek naar het stukje shirt wat nu helemaal rood was.
ze scheurde nog wat van der shirt af.
ze bindde het om z'n schouder en keek naar Black.
ze aaide hem en keek weer naar Micheal.
"gaat het weer een beetje???" ze keek hem bezorgd aan.....

"Zolang er mensen bij me zijn die ik ken zal het gaan"zei hij tegen haar. Hij zette zich met veel moeite tegen een boom en keek haar aan. "Eigenlijk die dag op het festival,je wou gaan zingen,kun je het dan zo goed"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en wachte af wat ze zeggen zou. Black liep naar Micheal en ging naast hem liggen.

Dawn keek naar Micheal en glimlachte.
"oke dan" ze stond op en veegde wat zand van der af.
ze keek even het bos rond.
ze hoorde de vraag van Micheal en ze keek meteen naar hem.
"ooo eum.... weet ik niet maar mijn moeder was zangeres".
ze zuchte diep "ik wou dat ook altijd maarja der is niks van gekomen"....

"Luister als je het echt wil moet je vertrouwen erin hebben. En als je goed kunt zingen en je kruipt op het podium. Gewoon denken dat de mensen naar elkaar luisteren. Zo heb ik het ook gedaan"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en glimlachte wat. Het doek was alweer doorbloed maar het boeide hem nu niet meer.

Dawn keek naar Micheal en zuchte even.
"dat is het probleem... sinds m'n ouders vermoord zijn".
ze slikte even bij de gedachte en zuchte diep.
"ben ik te verlegen geworden" ze keek naar Black.
ze liep naar hem toe en aaide hem.
ze keek naar Micheal en ging weer recht staan.....

Hij zelf stond op. "Ik heb mijn ouders tot mijn 4 jaar gehad,toen werd ik buiten getrapt"zei hij tegen haar. Het deed even pijn toen hij opstond. "Luister ik miste mijn ouders ook en durfde toen ook niks. Nu durf ik veel meer omdat ik weet wie er om me geeft mijn vrienden dus en Black"zei hij op een rustige manier. Hij wou haar graag helpen met het zingen. Hij zelf had het ook klaargekregen en met die dingen helpt hij wel graag.

Dawn keek naar Micheal en zuchte.
"mijn familie zegt dat het m'n eigen schuld is en ik heb met m'n eigen ogen gezien hoe ze werden vermoord".
ze schudde haar hoofd en zag de beelden weer.
ze schudde weer der hoofd en de gedacht was weg.
ze keek naar Black en toen naar Micheal.
"oke maar ik probeer het nu ook" ze glimlachte even.....

"Dat spijt me, ik had er niet over moeten beginnen"zei hij tegen haar. Hij keek even naar de grond en zuchte. Toen keek hij weer naar haar en Black ging ook maar rehtstaan. Hij rekte zich even uit en blafte. Micheal glimlachte wat en aaide Black even.

"Waar niet over beginnen?" vroeg een stem. Nita kwam tevoorschijn achter een boom. Ze had daar nog niet lang gestaan, maar wel lang genoeg om de laatste zin helemaal te horen.

Dawn keek naar Micheal en toen naar Black.
toen keek ze weer terug naar Micheal en zuchte.
"maakt niet uit jij kon het toch niet weten" ze glimlachte even.
toen hoorde ze een stem en ze keek om.
"hey Nita ook hier???" ze glimlachte even....

"Nee, ergens anders..." zei Nita droog.
Ze ging naast Dawn staan.
"Waarover hadden jullie het?" vroeg ze.

Dawn keek naar Nita en zuchte even.
"zo bedoelde ik het niet" ze grinnikte.
ze keek naar Black en Micheal.
toen hoorde ze de vraag van Nita.
"ooo over eu...." ze dacht aan der ouders....

"Gewoon over zingen"zei hij tegen haar. Hij keek haar even aan en keek dan naar de lucht. Hij zou waarschijnlijk zo neervallen van het bloedverlies. Maar hij liet niets merken hij kon wel tegen wat maar het zou niet blijven duren. Hij had een spijtgevoel tegen over Dawn.

Dawn keek naar Micheal en zag de wond.
"ooo misschien is het een idee om naar het ziekenhuis te gaan".
ze keek naar Micheal en glimlachte.
ze keek naar der shirt die nu half afgescheurd was.
ze keek naar Nita en toen even naar Black.....

"En ik kan weer niet volgen..." zuchte Nita.
"Jij hebt een halfafgescheurd t-shirt. Hij heeft een wonde, wat voor wonde weet ik niet. Waarschijnlijk allebei uit een boom gevallen ofzo..." zei ze tegen zichzelf.