Bij de paarden zitten.

Nita glimlachte om die grap.
"Ok dan." zei ze rustig en ging zitten.
Ze pakte een steentje van de grond en gooide het weg.
Ze wees ernaar. "Apporte!" riep ze dan.

Tasunke lachte. Hij rende er heen en gooide hem terug.
"Hier." Zei hij en ging naast haar zitten. Hij keek Nita aan.
Toen staarde hij weer voor zich uit. Hij keek naar Dawn.
Toen zuchtte hij. Hij was al bijna achtien. Hij werd oud.

Nita had niet verwacht dat hij achter het steentje ging aanlopen
en al helemaal niet dat hij het terug zou gooien.
Ze zag het steentje op haar afvliegen en dook weg; juist te laat.
Ze kreeg het steentje tegen haar voorhoofd en viel op de grond.
Ze wreef over haar pijnlijke voorhoofd en lachte.

Tasunke liep naar haar toen en knielde bij haar.
"Gaat het ?" Zei hij. Hij keek bezorgt. "Nita ?"
"Leefje ?" Zei hij snel. Hij keek naar Nita.

Nita lachte alleen maar. "Dat word een rode plek." zei ze daarna.
Ze stond op en klopte het stof van haar kleren.
Haar voorhoofd deed geen pijn meer, maar zoals ze al had gezegd was het een grote rode plek geworden.

Tasunke lachte een beetje. "Het is inderdaad rood." Zei hij.
"Het staat je best goed hoor !" Zei hij. Hij keek even naar de grond.
"Is verder alles oké ?" Zei hij.

"Oh echt?" vroeg Nita lachend.
"En dankje.... denk ik." zei ze daarna.
"En verder is alles ok hoor." zei ze rustig.

"Mooi !" Zei hij blij. Hij stond op en rechtte zijn rug.
"Man ik ben moe." Zei hij. Hij keek naar Nita.
Hij geeuwde even en bedacht toen dat hij nog geen huis had.
"Waar woon jij ?" Zei hij.

Nita glimlachte om zijn reactie.
"Je hebt nog niets gedaan luilak." zei ze daarna plagerig.
Daarna hoorde ze zijn vraag. "Privé." zei ze plagerig.

"Nou zeg," Zei hij en draaide zich 'Nep'-beledigt om.
Hij lachte en draaide terug. "Wat nou privé ?" Zei hij.
"Wat heb jij nou te verbergen, hé ?" Zei hij.

Nita glimlachte plagerig.
"Nou, ik heb iemand in mijn huis vermoord, ik ben aan het koken, toevallig is dat een been van iemand." zei Nita sarcastisch terwijl ze op haar vingers telde.

Tasunke keek naar Nita en zijn mond viel open.
"Oh mijn god." Zei hij alsof hij het meende.
"Ik woon nergens." Zei hij. Hij keek naar Nita.
"Ik moet nog een husi zoeken." Zei hij. "Ik ga wel in een kartonnen doos wonen." Zei hij.
Hij lachte.

"Ik geef je wel een kartonnen doos als je eerste te klein is." zei Nita lachend.
"Hou maar op, ik weet wel waar je naartoe wilt." zei Nita rustig.
"Je mag wel bij mij blijven tot je een huis gevonden hebt." zei Nita daarna.

Tasunke lachte. "Is best." Zei hij. Hij juichte vanbinnen.
"Laat maar eens zien in welke kartonnen doos jij woont." Zei hij lachend.
Tasunke glimlachte breed naar Nita.

"Ik woon niet in een kartonnen doos..." zei Nita rustig.
"In een tentje is goed genoeg." zei ze daarna plagerig.
"Nouja, het is wel een tentje met rechte muren, een dak, etc..." zei ze daarna.

"Aha," Zei hij. Hij keek naar Nita. "Mooi tent !" Zei hij toen.
Hij wierp even een blik op de tas die achter het bankje stond.
"Dat zijn al mijn spullen." Zei hij.

Nita deed een stapje opzij en bekeek zijn spullen.
"Niet veel, moet je mijn reistas eens zien." zei ze lachend.

(ik moet gaan, tot sewwes waarschijnlijk )

Tasunke lachte. "Jeetje !" Zei hij toen.
"Dat noem ik pas veel." Zei hij. "Ik heb niet veel nodig,"
"Een tandenborstel enz." Zei hij.

"Ik wel hoor." zei Nita lachend.
"Ja, ik heb echt veel nodig..." zei ze er zacht achteraan.
Ze glimlachte afwezig.

"Dat snap ik niet." Zei hij. "Meiden hebben altijd meer nodig dan jongens.' Zei hij.
Hij zwaaide met een hand voor haar ogen. "Joehoe ? " zie hij.

Nita schrok op uit haar dagdroom.
"Euh sorry, wat zei je?" vroeg ze zacht en glimlachte onschuldig.
"Ik was even... weg..." zei ze er zacht achteraan.

Tasunke lachte. "Ik vroeg waarom meisen zoveel spullen nodig hebben !" Zei hij.
Hij keek naar de andere mensen. Toen zag hij zijn paar staan. "Wist je dat ik een paard heb ?" Zei hij.

"Dat weet ik ook niet." zei Nita en haalde haar schouders op.
Daarna keek ze naar Tasunke. Had hij een paard?
"Heb jij ook een paard?" vroeg ze ongelovig.

"Ja !" Zei hij. "Mistral." Zei hij en wees hem aan.
Hij lachte "Jij ook dan ?" Zei hij. Hij lachte kort.

"Ja, Illusion. De hengst die daar staat." zei Nita en wees naar de prachtige Paint horse
die aan het hek stond vastgebonden.
"Ik ben juist klaar met hem te poetsen." zei ze daarna.
Ze keek naar Mistral. "Jou beestje is ook niet mis." zei ze en glimlachte.