Ziekenhuis

ze ging zitten"sorry ik ......het is gewoon dat vroeger leefde we gelukkig maar nu in een hel"zij ze en ze vertelde over vroeger


Luna was nog maar jong ,maar ziels gelukkig.Maar op een dag kwam er een vreemde meneer die met mijn vader prate.Die nacht was mijn vader weg samen met alle belangerijke dingen geld,sieraden en nog zo veel meer.
Mijn moeder en ik konden niet veel meer doenen we verhuisde naar een kleiner huis en al snel verllor mijn moeder haar baan.Ze kon later nog werken in een buurt waar ik nooit mog komen ,Je raad het al denk ik.Maar al snel begon ze te drinken en ik moest al op jonge leeftijd werken bij de supermarkt.En zelfs moest ik de huur betalen van ons huis die een krot werdt.
Mijn moeder werdt gevaarlijk en ze heeft me al vele keren mishandeld .

Ze zuchte en keek naar Andreas .Hij wist teminste hoe zij zich voelde.

"Rustig maar,ik kan er wel tegen"zei hij tegen haar. Zelf was hij niet zo open over zijn jeugd maar hij zou het tegen haar nog wel zeggen. Hij voelde enige verbintenis met haar maar liet het maar. Wat was er met hem aan de hand. Zijn hand lag nog wel op haar schouder.

'Oke ik ben hier dus alleen happy met mijn moeder' Ze liet zich vallen op het bed naast Luna. 'Luun je mag trouwens morgen weer naar huis' Ze keek naar Luna. 'Ik bedoel mijn huis ik laat je niet naar je eigen huis gaan' Ze keek naar Luna. 'Enm als jij geen aangifte bij de politie doet dan doe ik het' Ze keek haar vriendin aan. 'Begrepen?'

"Ik denk het wel"zei hij tegen haar. Een dokter had al een paar uur geleden bij hem geweest om te zeggen dat hij vandaag al weg mocht. Hij keek even naar buiten de zon viel binnen. Hij keek weer naar hun en glimlachte wat.

Micheal duwde de deur open en liep naar de balie. De verpleegster zag de wonde en liet meteen een dokter komen. Maar alle dokters waren bezig. De verpleegster leide hem naar een bed waar hij op ging zitten. Hij keek naar de deur en wachte op Dawn en die vriendin van haar.

Dawn liep het zieken huis binnen en trok Nita half mee.
ze liep meteen naar Micheal.
"gaat het???" vroeg ze een beetje bezorgd.
ze geeuwde even en keek naar de wond.
"misschien is het beter als je gaat liggen".
ze glimlachte even en keek naar Nita.....

"Het gaat wel"zei hij tegen haar. Waarom was ze zo bezorgd om hem? Hij ging maar liggen en voelde de stekende pijn. Een dokter verscheen en zag de wonde meteen. "Dames willen jullie even in de wachtkamer gaan zitten"zei hij tegen hun. De dokter nam het bed en rolde die naar een operatie kamer. De kogel had veel schade aangericht maar na een operatie kwam hij er bovenop. De dokter oppereerde de wonde maar meteen.

Na een dik uur.
De dokter kwam buiten en liep naar Dawn. "Hij is geoppereerd en de wond is toe"zei hij tegen hun. Hij liep toen weg. Micheal zijn deur stond nog open en hij keek naar hun.

Dawn ging rustig zitten wachten in de wachtkamer.
ze zag toen de dokter en keek hem aan.
ze hoorde de woorden en knikte.
ze stond op en liep naar hem toe.
"gelukkig verlies je geen bloed meer".
ze glimlachte lichtjes en keek naar Nita....

"Nee gelukkig niet"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij glimlachte en keek haar aan. Nu had hij een liteken op zijn schouder en een paaar op zijn armen. Hij keek haar aan en wou het vragen maar iets hield hem tegen. Misschien was het wel....nee dat kan niet dacht hij. Zou ze het zelf zeggen?

Dawn geeuwde even en keek even rond.
ze had altijd een hekel aan ziekenhuizen gehad.
omdat je er toch heen ging als er wat fout was.
ze ging even op een stoel zitten die naast het bed stond.
ze keek naar Black die er ook was....

Black keek haar aan en grijnsde wat. Hij keek naar Micheal en zag dat die wie weet wel wat voelde voor haar. Micheal keek haar aan en glimlachte zacht. "Wel eigenlijk vertel is wat over jezelf"vroeg hij aan haar.

Dawn keek naar Black en glimlachte.
ze hoorde de vraag van Micheal en ze keek op.
"ooo eum... ik ben 17 jaar mijn ouders zijn er niet meer".
"zoals je weet en ik ben enigskind hou van zingen net zoals m'n moeder".
"ben ook dol op dieren net zoals m'n vader en dat was het wel denk".
ze keek naar Micheal en glimlachte.....

"Als je van zingen houd volg je dromen. Ik hou ook van dieren met name Black."zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en glimlachte wat. Hij wou het wel zeggen maar kon het gewoon niet. "En nog niemand gevonden in de liefde"zei hij maar tegen haar.

Dawn keek naar Micheal en glimlachte.
"ik hou ook van dieren" ze grinnikte.
"en ik hou helemaal van Okami".
ze glimlachte even en geeuwde.
ze keek naar Black en even uit het raam.
toen hoorde ze de vraag van Micheal.
ze keek om "nee" en ze keek weer naar Black.....