In het cafè

Nita keek naar Anton die het Café uit liep.
Nita bleef nog even zitten en stond toen op.
Ze liep naar de deur dat deze keer al veel makkelijker ging omdat de menigte al een beetje begon af te nemen. Ze bleef voor de deur staan en strekte haar hand uit naar de klink. Vlak voor ze deze vast had stopte ze en keek ze naar de grond. Ze liet haar armen weer los langs haar lichaam hangen en keek daarna door de ruit waar anton stond. Ze twijfelde of ze naast hem zou gaan staan of hem even alleen zou laten.

Anton had eigenlijk wel wat behoefte aan gezelschap. Toch was hij meestal niet zo`n mensen persoon. Hij dacht weer even terug aan zijn ontmoeting met Luna en keek bijna automatisch naar zijn shirt. Hij zou wel gewassen moeten worden maar de donkere plek was opgedroogd en je zag er nog weinig van.

Nita keek naar Anton. Net toen ze de deur wilde opendoen stopte ze weer en liet ze haar armen weer langs haar lichaam hangen. In haar gedachten zei een stemmetje dat ze daar niet moest blijven staan en naar hem toe moest gaan. Nadat ze het stemmetje in haar hoofd had gehoord deed ze de deur zachtjes open. Ze liep naar buiten en sloot de deur achter zich.
Ze liep naar Anton toe en keek hem aan. "Alles goed?" vroeg ze zacht.

Anton keek om toen hij Nita zag. ''Ja hoor. Ik moest gewoon even naar buiten, het werd me binnen iets te druk'' loog hij half. ''Soms heb je dan even rust nodig'' zei hij bijna mompeld verder. ''En jij? Kom je ook een luchtje scheppen?'' vroeg hij en keek met zijn lege ogen Nita aan.

"Ja da's waar." antwoorde Nita. Maar toen hij haar de vraag stelde wat ze buiten kwam doen werd ze rood. Gelukkig was het al donker en kon je het dus niet zo goed zien. "Euhm..." zei ze zacht en glimlachte onschuldig. "Ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken." zei ze daarna.

Anton glimlachde licht naar Nita. ''Ja dat had ik wel even nodig eigenlijk'' zei hij.
''Ik zit nogal in m`n maag met een gesprek dat ik zometeen heb. Om toegelaten te worden op m`n nieuwe school'' zei hij. Waarom hij dat vertelde wist Anton niet. Hij voelde zich nu meer op zijn gemak bij Nita dan in het begin.

"Je zult het vast goed doen. Geloof me." zei Nita rustig. "Ik ben hier ook pas, maar mijn toelatingsgesprek is vlekkenloos verlopen." zei Nita rustig en keek naar Anton. Haar wangen hadden terug hun normale kleur gekregen en een glimlach was te zien op Nita's gezicht.

''Om eerlijk te zijn ben ik wat nerveus. Mijn laatste school periode op mijn oude school was ook niet bepaald lekker gegaan'' zei Anton en staarde naar de grond. Hij leunde tegen de muur en had zijn knie in een kommtje gemaakt van zijn handen steunen, terwijl zijn andere been gewoon op de grond stond. Anton bleef naar de grond staren omdat hij zich erop betrapte niet alleen buiten maar ook binnen telkens naar Nita gekeken te hebben.

"Dat zal nu vast anders gaan..." zei Nita rustig en ging naast hem tegen de muur leunen. Nita had helemaal niet door dat Anton naar had zitten kijken en keek naar de lucht. Haar ogen glinsterden in het maanlicht en weerspiegelden de sterrenhemel.

''Ik hoop het'' zei Anton die zijn blik ook weer naar de sterrenhemel richtte.
Toch kon hij het niet laten vanuit zijn ooghoeken naar Nita te kijken.
Maar al gauw richtte hij zijn blik op de sterren.
Hij kon zich nog verhalen van zijn moeder herineren voor ze verdween.
Ze vertelde de meest fantasierijke verhalen.
Vooral over sterren en de maan.

Nita keek om zich heen, en daarna naar de grond.
Ze keek weer op toen er een paar mensen de deur van het café opendeden en wegliepen. Ze blaasde een haarlok uit haar ogen en keek terug naar de sterrenhemel.
Ze keek weer naar Anton. "Moet je sewwes nog zingen?" vroeg ze terwijl ze hem nog steeds aankeek.

''Ik wordt betaalt om hiet te zijn. Wat ik verder doe is mijn zaak zolang ik maar minstens vijf liedjes heb gezongen'' zei Anton kalm. Hij keek weer even naar Nita en glimlachde naar haar. ''Ga je weer mee naar binnen. Het wordt me buiten wat te koud'' zei hij met een verontschuldigend glimlachje.

Nita glimlachte ook toen ze Anton's onschuldige glimlachje zag.
"Natuurlijk wil ik dat." zei ze rustig en liep terug naar binnen.
Ze keek even over haar schouder om te zien of Anton haar volgde.