In het cafè

Anton liep met zijn gitaar in de hoes over straat. Als hij hier om de hoek ging was het nog twee straten verder naar het cafè waar hij gebruikkelijk met een aantal vrienden speelde. Anton liep met zijn handen in zijn zakken en staarde een beetje voor zich uit. Toen hij het cafè binnenliep was het al best druk. ''Hey Anton'' werd naar hem geroepen. Anton keek op uit zijn gedachte met een emotieloze blik die hem altijd een mysterieus trekje gaf. Het was de barman die naar hem had geroepen. ''De rest staat al op je te wachten'' riep de barman met een hoofdknik naar het bescheide podium waar Anton`s vrienden al stonden. Sommige waren aan het warmdraaien. Andere keken de versterkers nog even na. Anton wurmde zich door de menigte heen en voegde zich bij hen. Toen de eerste tonen van zijn gitaar weerklonken en Anton begon met zingen werd het al gauw stiller in het cafè zodat iedereen goed naar het nummer kon luisteren.

https://www.youtube.com/watch?v=n8kX3y69sQE

Sanne leunde tegen de muur aan en luisterde. Het klonk best mooi. Ze glimalchte naar de jongens op het podium. Ze moest haar eigen gitaar ook weer eens pakken. Ze keek weer naar de jongens en lusiterde verder naar hun lied. zachtjes ging ze met haar hoofd op het ritme van de muziek mee. Muziek was altijd geruststellend voor haar.

De deur van het Café vloog open en in de deuropening stond iemand.
Nita stapte binnen en deed de deur dicht. Dit keer minder heftig dan toen ze hem opensmeet. Ze draaide zich om en keek naar de menigte.
Ze wurmde zich door de menigte heen opzoek naar een plekje waar ze kon gaan zitten.
Bij de bar bleef ze staan en leunde ertegenaan. Ze deed een los gekomen haarlok achter haar oor en ging zitten. Ze keek naar het podium waar jongens stonden te spelen. Ze glimlachte even om de muziek maar deze glimlach verdween al snel.

Toen de muziek gestopt was begon langzaam aan het applaus van het publiek. Anton knikte zo af en toe even. Hij had even opgekeken toen het meisje zo de deur opensmeet maar had gewoon kalm verder gezongen. Nu draaide hij zijn gitaar op zijn rug en liep naar de bar. ''Een biertje Frank'' zei Anton tegen de barman. De man keek op. ''Is het niet wat vroeg om aan de alcohol te beginnen Anton?'' vroeg de man maar pakte toch een biertje. Het merk dat Anton meestal altijd had. ''Ik zal het vanavond nog nodig hebben'' verzuchtte Anton en betaalde. Frank knikte wijselijk en gaf Anton zijn wisselgeld terug. Anton liep terug het podium op en begon wat met zijn vriend te praten die de drummer was. Hij nam even een paar slokken van zijn bier en zette het toen weg. Daarna begonnen de jongens aan hun volgende nummer wat iets meer pit bevatte.

https://www.youtube.com/watch?v=D7TClB6kmhA&feature=related

Luna liep langs een cafe tje en ze was net klaar met haar werk.Ze had toch niks te doen e liep naar bnnen door de meenigte en vond een plekje bij de bar."graag een ....ehm.....een spetsie "zij ze en ze keek rond en kreeg haar drinken .ze betaalde en keek naar de band die aan het spelen was.Na een Tijdje keek ze rond en zag Sanne "He!!!"riep ze maar het was te druk omdat te horen en ze keek maar weer naar de band die speelde.

Na een aantal nummers te hebben gespeelt hielden Anton en de rest van de band even pauze. Anton ging op de rand van het kleine podium zitten en nam nog een slok van z`n bier. Opeens kwam een oude vriend van hem naast hem zitten. ''Zo dus je hebt besloten maar weer eens je opleiding verder te volgen'' zei hij. Anton keek hem leeg aan. En daar was het bekende mysterieuze trekje weer. ''Tja ik moet toch ooit aan een baan komen. Ik heb zometeen een gesprek met de directeur'' zei hij en staarde voor zich uit terwijl hij nog een slok bier nam. ''Nou ik wens je veel sterkte'' zei zijn vriend en stond weer op. Daarna verdween hij tussen de menigte. Anton zuchtte even en nam nog een slok. Hij keek even rond of hij verder nog iemand zag die hij kende maar hij kon zo gauw niemand ontdekken.

Na een tijdje toen de de band was gestopt ging ze rondlopen en zocht naar Sanne.Ze riep en zcht maar kon niemand die ook maar iets op Sanne leek vinden.Na een kwartier te hebbebn gezocht knalde ze prongelijk tegen iemand aan."Sorry"zij ze want ze had een glas in haar hand die nu over haar t-shirt lag en de zijne"Echt sorry"zij ze nog eens en keek niet tegen wie en toen ze keek zag ze daat het iemand van de band was

Anton had niets in de gaten tot opeens een meisje waarschijnlijk niet veel ouder dan hijzelf tegen hem opbotste en daarmee de inhoud van haar drankje over hen beide heen gooide. Hij keek even naar zijn shirt. Zo kon hij niet op gesprek komen bij de directeur. Hij zuchtte even en keek toen op naar het meisje dat tegen hem aan was gebotst. ''Het maakt niet uit. Dat shirt was toch al vies'' zei hij tegen haar en keek haar aan. Meestal was Anton niet zo goed in directe communicatie maar misschien was dit het uitgelezen moment om daar wat verandering in te bregen. ''Mijn naam is Anton'' zei hij met een klein flauw glimlachje tegen het meisje. Toch bleven zijn lege ogen die mysterieuze trek houden.

ze keek naar hem "echt sorry ik betaal het terug"zij ze maar ze wist dat ze dan niet gnoeg had dan om een kadoo te halen voor Sanne,want ze was zeker niet rijk."Echt sorry......o ja ik ben Luna en je speelt mooi"zij ze en zij was ook niet echt een prater en al helemaal niet als ze drinken over iemand heen had gegooit.Ze wist niks te doen en het was al zo druk.Ze zuchte "wacht ik haal wel wat ...ehm om jou kleding schoon te maken"zij ze en ze liep moelijk naar de WC.Toen ze eindelijk een paar doekjes had rende ze weer naar hem toe"sorry kon niet sneller"zij ze al wat rustiger.ze gaf de doekjes aan hem en wachte af

''Het maakt echt niet uit hoor. Je kon er ook niet veel aan doen. Het is hier vandaag nu eenmaal druk'' zei Anton die met de doekjes probeerde zijn shirt wat te fatsoeneren. ''Je hoeft me ook niet terug te betalen. Ik weet zeker dat je het geld wel voor iets belangrijkers kan gebruiken'' vervolgde hij en keek Luna nog steeds niet aan. Uiteindelijk keek hij op naar Luna. ''Mooie naam trouwens'' zei hij iets zachter dan zijn normale stemvolume. Anton`s shirt was weer enigsinds schoon al was de plek nu wel donker maar dat zou wel opdroogen.

"oke das goed...en dankje ,ik denk dat ik maar ga doei"zij ze snel en ze liep moelijk door de meenigte heen tot ze bij de deur stond.Ze keek nog eens naar achter en toen liep ze naar buiten.Het was al donker en het enigste lichtbronen waren de lantarenpalen en de maan die scheen.Toen ging ze aan de overkant zitten waar een bankje stond en ze hoorde wat miauwen en ze zag haar zwarte kat aanlopen ,eigelijk zag je 2 ogen maar toen ze in het licht kwam zag je dat het haar kat was die haar altijd achter volgt.Ze gaf kopjes aan Luna en Luna aaide haar en de kat vond dat wel een eerlijke deal.

Nita had ondertussen een cola besteld en keek naar de jongen en het meisje die stonden te praten. Ze zag het meisje weggaan en nam nog een slok van haar cola.
Ze keek het meisje na en keek daarna naar de grote vlek op het t-shirt van de jongen.
Ze glimlachte kort maar deze glimlach verdween al snel. Ze liep naar de jongen toe en liet haar lege cola op de bar staan. "Heb je een naam?" vroeg ze en keek naar Anton.

Anton keek Luna nog even na maar werd snel weer uit zijn gedachte gehaald door de volgende persoon die hem een vraag stelde. Zijn lege ogen keken recht in de ogen van het meisje. Het duurde misschien even voor haar vraag tot hem doordrong. ''Anton'' sprak hij kortaf. ''En jij?'' vroeg hij daar achteraan. Hij bekeek het meisje nog eens. Ze zag er wat apart uit maar wel van rond zijn leeftijd.

"Nita..." zei Nita rustig, ondanks dat Anton kortaf reageerde.
Ze zag dat hij haar onderzoekend aankeek. "Is er soms iets?" vroeg ze en keek naar haar kleren. "Ik zie niets.." zei ze rustig en glimlachte onschuldig.
Daarna keek ze naar hem. Hij was ongeveer haar leeftijd, 17-19 jaar ofzo.
Ze ging zitten op een van de stoeltjes die bij de bar stonden en keek Anton aan.

''Aangenaam'' zei Anton zacht. Hij wende zijn blik af van Nita. ''Er is niks hoor'' zei hij erachteraan. Hij merkte dat Nita was gaan zitten maar hij was blijven staan. Anton wist niet precies waarom maar hij had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld bij iemand. Misschien kwam het omdat Nita zo weinig zei. Doe normaal. Ze is niet anders dan iedereen hier zei een klein stemmetje achter in Anton`s hoofd. Toch was er iets in hem dat dat niet helemaal geloofde. Zijn lege ogen staarde al tien minuten naar dezelfde poster op de muur toen Anton terug op aarde kwam. Hij keek weer even naar Nita maar wist niet goed wat te zeggen om een gesprek te beginnen.

Al die tijd dat Anton naar een poster had zitten staren had Nita klungelig heen en weer zitten schuiven op de stoel. Ze viel er bijna af maar kon zich nog net op tijd aan de stoel vastpakken zodat ze niet zou vallen. Ze glimlachte rustig en deed haar haren uit haar ogen. Daarna keek ze naar Anton. "Euhm..." zei Nita zacht. "Je kunt best goed zingen..." zei ze maar. "Ik zou het echt niet beter kunnen." zei ze rustig.

''Ehh bedankt'' zei Anton en staarde even naar de grond. Hij was nooit goed geweest in communicatie met anderen en dat bleek voor de zoveelste keer weer hieruit. ''Ik doe dit maar als bijbaantje. Om mijn studie te kunnen betalen'' zei hij en keek nog steeds naar de grond. Hij pakte zijn gitaar die nog steeds op zijn rug hing en met gesloten ogen begon hij zachtjes een paar accoorden aan te slaan. Het klonk als een slaapliedje maar haad toch iets angstaanjagends erin. Op piano zou dit veel mooier klinken ging er een losse gedachte door Anton`s hoofd heen.

"Je word er dus voor betaald? Dan moet je wel heel veel krijgen." zei ze en glimlachte.
Nita steunde met haar elleboog op de bar en ondersteunde haar hoofd met haar hand.
Ze luisterde naar de akkoorden en sloot haar ogen een paar tellen.
Daarna deed ze deze weer open en keek naar de vingers van Anton, ze keek naar de snaren die een rustgevend geluid maakten, ondanks het mysterieuze erin.

''Nee niet echt. Ik heb al het geld nodig voor m`n studie en de onkosten van m`n huis. Meer kan ik me niet veroorloven'' sprak Anton met gesloten ogen. Muziek stelde hem altijd meer op zijn gemak. Hij speelde nog altijd zachtjes door en een aantal mensen om Nita en Anton heen waar in hun gesprek stilgevallen om te luisteren. Anton maakte het nu even niks uit, zolang hij maar muziek kon maken vond hij het best.

Nita zweeg even. Ze wist niet wat ze erop moest zeggen.
"Maar je hebt het goed toch?" vroeg ze en keek hem vragend aan.
Er was een kleine, wazige glimlach op haar gezicht verschenen.
Ze voelde een paar ogen naar hen staren maar dat maakte haar niets uit.
Ze konden doen en laten wat ze wilden want zij zou het niet kunnen bepalen.

Tot zover had Anton doorgespeelt met zijn ogen gesloten. Nu echter keek hij Nita aan. ''Ik heb een dak boven m`n hoofd en genoeg te eten. Dus als je het zo bekijkt heb ik het niet erg slecht getroffen. Ik ben niet rijk, maar ook niet straatarm'' zei hij. Na deze woorden gezegd te hebben stierf de muziek langzaam weg met nog de het nagehoor van een aantal snaren. Het bleef even stil. Een aantal mensen klapte zachtjes en andere gingen hun gesprekken verder.

Nita zweeg en keek naar de grond.
Na een tijdje keek ze op en keek ze in Anton's ogen.
"Maakt het je uit wat er om je heen gebeurd? Of probeer jij altijd te overleven ookal kost het een ander?" vroeg ze zacht. Daarna keek ze naar de glazen die achter de bar in een soort van kasten stonden.

Anton was inmiddels ook gaan zitten. ''Ik zou nooit iets doen wat ten koste zou gaan van een ander'' zei hij kalm terwijl hij de gitaar op zijn been liet rusten. ''Ik heb niet veel met de menogte te maken of zij met mij. Dat gebeurde pas vlak na de verdwijning van m`n ouders'' zei Anton die op het laatst wat zachter sprak. Zijn verleden was voor hem een vrij gevoelig onderwerp.

Nita keek naar Anton toen hij sprak en glimlachte zacht.
"Het is nog te vroeg om het over je verleden te hebben..." zei ze zacht.
Daarna keek ze naar de menigte in het Café.
Ook voor haar was het verleden een gevoelig onderwerp geworden.

Anton knikte licht maar zei niets. Uiteindelijk stond hij weer op en liep naar buiten waar inmiddels veel sterren aan de hemel stonden. Hij gloeide nog helemaal van de warte binnen. De straten die vanmiddag zo vol en druk hadden geleken waren nu leeg. Een kleine zucht wind speelde even met Anton`s haren en blies de warmte weg. In Anton`s ogen weerspiegelde de volle maan waar hij naar keek.