Nieuw hier...

Een meid liep door de stad. Ze keek om zich heen en zag de mensen rennen om op tijd te zijn bij hun werk, hun huis, etc. Ze zuchte even. Overal werd ze genegeerd. Kon het hen dan niets schelen wat er om hen heen gebeurde?
Ze snoof even en zette haar handen op haar heupen. "Stadsmensen..." snoof ze en liet haar armen weer ontspannen langs haar lichaam hangen. Ze keek op en zag een pleintje. Ze spurte naar het pleintje toe met haar armen in de lucht. "Groen!!!" riep ze.
Toen ze er was en ze zich omdraaide zag ze opeens dat er een paar mensen naar haar keken; de mensen die ze bijna omver had gelopen. "Oops..." zei ze zacht en glimlachte onschuldig. Ze negeren me nu tenminste niet... dacht ze en ze draaide zich weer naar het pleintje toe. Ze liep rustig naar een bankje en ging op de rugleuning van het bankje zitten. Met haar handen ondersteunde ze haar hoofd en staarde ze wat voor zich uit. Wachtend op wat er zou gebeuren.

De lucht betrok, er was geen zon vandaag. Hij had een afspraak met een mannetje van hem die hij moest nakomen. Plotseling werd hij bijna omver gelopen door een meisje dat...groen riep? Hij wist haar net te ontwijken en keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Hij wilde wel eens weten wat er in haar hoofd omging en liep naar het bankje waar ze zat.
"Groen?" Zei hij geamuseerd.

Nita schrok op toen ze de stem hoorde en ze voelde hoe haar wangen rood werden.
"Sorry als ik je bijna omver heb gelopen... Ik ben niet zo gewend aan een stad." zei ze en stond op. Ze glimlachte even naar Roc en bekeek hem goed.

"Juist." Hij grinnikte bij het zien van haar beschaamde blik. Toen keek hij weer serieus.
"Het geeft niet hoor, geen permanente wonden." Merkte hij op. Hij keek vlug op zijn horloge en zag dat hij nog een half uur had tot de afspraak. Het was aan de andere kant van de stad, dus dat redde hij in een minuutje als hij niet opviel.
"Waar kom je normaal gesproken dan?" Vroeg hij. Het was altijd leuk om de karakters van mensen te schatten.

"Ik heb wat verderop gewoond tot mijn twaalf, maar..." Nita's stem stierf weg en ze keek even weg. "Toen ben ik verhuisd... En nu ben ik hier terug komen wonen..." zei ze alleen maar. Maar je merkte wel dat ze iets verborgen hield. "En jij?" vroeg ze daarna. Ze probeerde vrolijk te klinken en glimlachte zo vrolijk mogelijk naar Roc.

"Ik...heb zo'n beetje overal gewoond." Zei hij grinnikend om de grap die er voor hem alleen in verborgen zat. Tja na zo'n lange tijd heb je de wereld wel gezien. Hij keek in de verte en zag een stuk blauwe lucht aankomen, hij moest opschieten nu.
"Kom je ook naar het feest morgen?" Vroeg hij terloops.

Nita glimlachte zacht toen hij er niet verder op in ging. Maar ze voelde zich wel op haar tenen getrapt toen hij erom moest lachen. "Natuurlijk kom ik naar het feest morgen." zei ze en glimlachte.

"Mooi zo. Ik ook." Zei hij glimlachend en hij maakte aanstalte om weg te gaan met zijn blik onheilspellend op de lucht gefixeert.
"Ik heet Roc trouwens." Zei hij grinnikend en toen liep hij weg. Na een paar steegjes en straatjes ging hij verder in zijn normale tempo en was hij in 1 minuut aan de andere kant van de stad.

"Mijn naam is.." zei Nita maar Roc was al uit het zicht verdwenen. "Nita..." zei ze er zacht achteraan. Ze keek even naar de grond en daarna naar de grauwe lucht. Ze haalde haar schouders op en ging weer op het bankje zitten. Na een tijdje ging ze weer weg.