Eerste dag.

Anton reed op zijn fiets het schoolterrein op. Hij stopte even keek even op naar het grote gebouw. De vier verdiepingen die in de hoogte rezen maakte even een angstaanjaagende uitdrukking. Anton stapte af en zette zijn fiets in het fietsenhok. Daarna hees hij zijn tas wat beter op de ene schouder waa hij aan hing en ging de school binnen. Hij haalde een pasje uit zijn broekzak en keek naar het nummer dat erop stond. 1302. Dat was zijn kluisnummer. Anton borg zijn spullen op in zijn kluisje en keek nog eens naar het papier waar zijn rooster op stond dat hij een aantal dagen geleden had gekregen. ''Nu nog m`n klaslokaal zoeken'' mompelde hij tegen zichzelf.

"Dus je bent geslaagd." zei een vrolijke stem achter Anton.
Nita glimlachte even en ging naast hem staan.
"Ik had niet gedacht dat ik je hier zou zien." zei Nita rustig.

Anton keek even om en glimlachte toen hij Nita zag. ''Nee ik ook niet echt maar m`n cijfers bleken goed genoeg te zijn'' zei hij wat zacht. ''Ik wist trouwens niet dat jij hier ook zat'' vervolgde Anton. Hij deed zijn kluis weer dicht en stak het pasje in zijn broekzak.

"Ik wist niet dat je voor deze school gekozen had." zei Nita.
"Of ik was het vergeten..." fluisterde dan zacht tegen zichzelf.
"En heb je al veel vrienden?" vroeg ze daarna.

''Ik ben net vijf minuten binnen. Ik wee nog niet eens naar welk lokaal ik moet'' grinnikte Anton.
''Maar ja als ik jou mee tel heb ik hier al een vriend'' grijnzde hij.

Nita glimlachte even toen hij dat zei.
"Kom mee, dan leid ik je rond." zei ze.
Ze pakte zijn arm vast en trok hem mee.

Dawn liep de school binnen en keek rond.
ze liep naar de kluisjes en keek naar der nr.
ze liep naar haar kluisje en deed der spullen erin.
ze keek naar der rooster en keek op.
ze liep verder en zuchte even en keek rond.
opeens zag ze Nita en zuchte ze opgelucht.
ze liep naar der toe en zag dat ze een jongen vast had.
"hey Nita" ze glimlachte even en keek naar de jongen.....

"Hey Dawn!" zei Nita vrolijk. Ze keek om zich heen, allemaal blikken op Dawn, Anton en haar gericht. Blijkbaar het ze het iets te hard gezegd. Ze glimlachte onschuldig en langzaam gingen de anderen terug in gesprek. Ze richte zich weer tot Dawn.

Dawn keek naar Nita en glimlachte.
ze keek rond en zag al die blikken.
ze slikte even en werd een beetje rood.
toen iedereen weer verder ging zuchte ze opgelucht.
"hey wie ben je nou weer aan het mee sleuren???".
ze keek naar de jongen en grinnikte.....

Nita's wangen werden een beetje rood.
"Ow.., da's anton." zei ze daarna.
"Anton, dit is Dawn. Dawn, dit is Anton." zei ze.

Dawn was al niet meer rood.
"hoi aangenaam" ze glimlachte lichtjes.
ze keek even rond en ze zag geen blikken meer gelukkig.
ze geeuwde even en deed der tas even goed.....