is dit mijn school....

Dawn kwam langs haar school lopen.
ze keek er naar en zuchte.
ze keek op het schoolplein en zag kinderen spelen.
ze geeuwde even en keek naar de lucht.
ze zette toch maar aanstalte om het plein op te lopen.
ze zag een bankje en ging maar zitten.
ze keek naar de spelende kinderen en dacht na.
ze wou ook dat ze zo snel vrienden kon maken en open was....

Hij was net uit het ziekenhuis ontslagen en liep naar de school. Hij kende niet veel mensen hier maar dat boeide hem niet. Hij ging op een bank zitten en keek wat rond. De snee op zijn wang deed wat pijn maar dat maakte niet veel uit. Hiij keek nog steeds voor zich uit en wachte af.

Dawn keek rond en zuchte.
ze keek naar een jongen die het plein op kwam lopen.
ze keek naar zijn gezicht en zag de snee.
"dat lijkt me pijnlijk" zei ze zacht.
ze keek naar hem toen die ging zitten.
ze geeuwde even en trekt haar benen op.
ze legde haar hoofd op der knieen en der armen om der benen.
ze keek rond over het schoolplein en zuchte....

"Is het ook wel"zei hij tegen haar. Hij had met zijn haarscherpe gehoor gehoord wat ze zei. Hij keek haar aan met een kleine glimlach op zijn gezicht. Enkele meisjes die achter hem zaten gichelde wat. Hij draaide zich om en keek even kwaad naar hun. de meisjes stopten meteen en zijn blik ging weer naar het meisje.

Dawn hoorde een jongensstem.
ze keek meteen om en het was dus die ene jongen.
ze had zijn woorden gehoord.
ze dacht praatte ik zo hard...???.
"eum... ooo oke" zei ze een beetje stotterend.
ze keek naar de meisjes en rolde met der ogen.
ze keek naar de jongen en toen maar weer naar de grond...

Hij stond op en liep naar haar toe. Ze zag er verlegen uit maar het maakte niet veel uit ze zouden wel vrienden worden. "Ik ben Andreas"zei hij tegen haar op een vriendelijke toon. Hij keek haar aan en glimlachte even. Hij keek even naar het liteken op zijn schouder en zuchte even.

(ben eten)

Dawn keek naar de jongen toen die naar haar toe kwam.
hij heette dus Andreus ze geeuwde even.
"Dawn is de naam aangenaam" zei ze nog wel wat stotterend.
ze glimlachte lichtjes naar hem.
toen ging haar blik naar de wond op zijn schouder.
"wat heb je gedaan???" zei ze opeens....

(ik moet eten tot zo als je er dan nog bent)

"Wel laten we het zo stellen ik heb mijn beste vriend beschermd tegen een paar pestkoppen en nu heb ik dit en nog wat wonden"zei hij tegen haar. Hij keek haar vriendelijk aan en lachte even. Ze was wat verlegden maar dat boeide hem niet veeel bij hem kon je oppenlijk spreken. Hij keek naar voor en dan weer naar haar.

Dawn keek naar Andreas.
"nou je hebt tenminste je vriend geholpen".
ze glimlachte lichtjes en zuchte even.
ze keek even voor zich uit.
ze keek naar de kinderen die aan het spelen waren.
en de wat ouderen die aan het kletsen waren.
ze geeuwde even en ging maar gewoon zitten....

"Ja dat wel, ben je hier nieuw ofzo"zei hij tegen haar. Hij zelf werd bekeken door sommige jongens en door sommige meisjes. Waarschijnlijk om de wond op zijn wang. Het boeie niet echt maar ze moesten hem niet aanstaren want dan kon hij kwaad worden. Hij keek sommige mensen recht in de ogen aan.

Dawn keek naar de Andreas.
"nou.... ik zat eerst op een andere school".
ze dacht aan der ouders en zuchte diep.
ze schudde de gedachte weg en keek even naar de grond.
"maar ben jij nieuw hier???" vroeg ze al wat minder verlegen....

"Ik ben hier niet echt nieuw. Ik heb hier altijd gezeten"zei hij tegen haar. Hij keek haar haar met een lieve blik aan en glimlachte. Hij keek naar de lucht en dan weer naar haar. Sommige jongens keken nog steeds naar hem. Hij keek hun aan en ze richte meteen hun blik weer af.

Dawn keek naar Andreas en glimlachte even.
"oke dan..." ze keek even naar de lucht.
ze keek naar de jongens en meisjes die de hele tijd kijken.
"ga wat nuttigs doen" zei ze zacht in zichzelf....

Een beetje verderop stond Nita te babbelen met haar vriendinnen. Tot ze zag dat ze naar iets of iemand zaten te staren. Ze draaide zich om en zag Dawn met nog iemand anders staan. "Ik ben zo terug." zei ze tegen haar vriendinnen en liep naar Dawn en Andreas toe. Onderweg naar hen zag ze een groepje jongens naar hen kijken en glimlachte even. "Daar moet je nou eens een voorbeeld van nemen." zei ze plagerig en liep door. Ze zag nog net de verbaasde blikken van de jongens. "Hallo Dawn. Ik wist niet dat je hier ook op school zat." zei ze vrolijk.

Hij keek naar de mensen die hun aanstaarde. Hij stond op en zei"Wel willen jullie nog wat zeggen of moet ik je slaan."De mensen liepen weg van hun. "Zo die zijn weg"zei hij tegen haar. Hij ging weer zitten en keek haar aan. Hij glimlachte even en wachte af wat ze zeggen zou. Hij keek het andere meisje aan en knikte even. "Andreas"zei hij tegen haar.

Dawn keek even verbaasd naar Andreas wat ie deed.
ze keek naar de jongens en dacht die zijn weg.
ze keek naar Andreas en glimlachte even.
toen hoorde ze een bekende stem en keek op.
het was Nita en ze glimlachte lichtjes "hey" zei ze zacht....

"Nita." zei Nita en glimlachte.
Ze ging naast Dawn zitten en keek naar Andreas.

(sorry voor korte post, inspiratieloos.)

Hij knikte naar haar en keek weer voor zich uit. Hij deed even wat haar uit zijn gezicht. Hij wachte toto iemand zou beginnen praten want hij verveelde zich een beetje. Hij begon dan maar inzzichzelf een lied te zingen.

Dawn keek naar Nita en staarde even voor zich uit.
ze schudde haar hoofd en keek naar Andreas.
ze hoorde zijn gezang en vond het wel mooi.
ze glimlachte even en keek maar weer naar Nita.
ze verveelde zichzelf ook wel eigenlijk....

Nita glimlachte toen de mensen die naar Andreas zaten te staren
geschrokken een stapje achteruit zetten.
"Dat heb je goed opgelost." zei ze lachend.

"Bedankt"zei hij tegen haar. Hij keek naar de grond en toen naar de wond op zijn schouder. Hij stond op en keek hun beiden aan. "Euhm ik ben is weg"zei hij tegen hun. Toen stapte hij weg van hun.

Dawn keek naar Andreas.
"geen dank hoor" ze glimlachte lichtjes.
ze keek even naar Nita.
toen keek ze weer naar Andreas toen ie weg ging.
"oke doei" ze glimlachte lichtjes....